Jeden z naszych filtrów do wody trafił do niedużego ośrodka schronienia i edukacji dla byłych muzułmanów. Kiedy tam weszliśmy, przywitał nas dziwny szum. Grupy młodych mężczyzn i kobiet siedziały w różnych miejscach i coś wyśpiewywały. Okazało się, że recytują fragmenty z Biblii. W dzieciństwie uczyli się w ten sposób na pamięć wersetów z Koranu. Byliśmy pod wrażeniem sposobu organizacji życia dla prawie osiemdziesięciu osób na stosunkowo małej powierzchni.

Co może zrobić troje białych z dalekiego kraju, do których w obozie dla uchodźców, pełnym ludzi w potrzebie, podchodzi młoda kobieta z chorym dzieckiem na ręku i mówi: „Pomóżcie mi”?. Dwuletni chłopczyk nie chodził i nie mówił. No cóż, zrobiliśmy to, co zawsze jesteśmy w stanie zrobić. Przynieśliśmy w modlitwie Panu Jezusowi dziecko i matkę. Tego samego dnia na kolacji w domu naszych gospodarzy poznaliśmy parę lekarzy pediatrów, którzy zgodzili się zbadać także małego Innocenta. W dniu wyjazdu dowiedzieliśmy się, że chłopczyk ma uszkodzony mózg z powodu niewyleczonej żółtaczki poporodowej.